شاید برای شما خواننده عزیز وبلاگ این موضوع تکراری باشد و بعد از سخنان رئیس جمهور در باب بی سواد و ..... خواندن منتقدان شبیه این مطلب را زیاد خوانده باشید اما متاسفانه شهر کوچک من در سیاست زدگی شاید شهر اول دنیا باشد و شاید صد ها نفر با این تفکر ناب که انتقاد توهین است در شهر ما زیست می کنند این را برای همشهریانم نوشته ام هر چند که به اندازه ایران قابل تعمیم است. 

اگر منصف باشیم هر فرد در زندگی روزانه خود در تعاملش با افراد متوجه می شود آن کسی بیشتر و بهتر باعث پیشرفت حقیقی اش شده که منصفانه و رو در رو عیب هایش را تذکر داده و کاستی ها را بیان کرده است  مخصوصا اگر این کار را مخفیانه و پنهانی انجام دهد . در این گونه مواقع اگر گوش شنوایی داشته باشیم روز به روز عماکرد بهتری خواهیم داشت و انسان تر می شویم چنان که به گفته پیامبر خدا صلی الله علیه و آله : بهترین برادرانِ شما ، کسى است که عیب هایتان را به شما هدیه دهد .

اما اگر گوش شنوایی نداشته باشیم چه ، اگر اطرافیانی داشته باشیم که با دو دست خود گوشهایمان را گرفته باشند تا صدای منتقدی را نشنویم و وقتی گوش هایمان آزاد می شود هم همه تملق باشد چه؟ اگر اطرافیان ما افرادی باشند که با نگاه سیاست زده خود هر انتقادی را جناحی فرض کرده و آن را توهین تحقیر و تخریب می نامند چه ؟ 

آیا اگر این فرصت را برای بهترین دوستانمان یعنی کسانی که می خواهند عیب هایمان را به ما هدیه دهند فراهم نکنیم ، اگر هر انتقادی را با تیغ تخریب و توهین و سیاست زدگی سر ببریم بهترین دوستانمان ساکت خواهند نشست 

باید بگویم متاسفانه یا خوشبختانه نه 

امام على علیه السلام می فرمایدهر کس عیب تو را برایت آشکار کرد ، او دوست توست پس اصلا نشانه دوستی آشکار کردن عیب هاست پس دوستان همه سختی ها و ناملایمات را به جان می خرند و عیب ها را فریاد می زنند به امید روزی که پرده دستان تملق گو پاره شود و هر چند صدایی ضعیف به گوش ما برسد .

به راستی که اگر حقیقت بین باشیم این افراد کسانی اند که باید همراه همیشگی ما و طرف مشورت ما باشند .

و چه کنیم که در فضایی زندگی می کنیم که نه تنها تفکر انتقادی را به فرزندانمان آموزش نمی دهیم بلکه اگر منتقدی هم پیدا شود حضور او را بر نمی تابیم اما باید بدانیم روزی خواهد رسید که حسرت گذشته را خواهیم خورد حسرت حرف هایی که نشنیدیم و حسرت انتقادهایی که توهین تلقی کردیم.