به یکی از این مغازه های کالای لوکس سری زدم

پر از اجناسی که دلت می خواهد بخریشان اما می دانی یک هفته پس از اینکه مالکشان شدی دلت می خواهد بگزاریشان دم در.

آخر به اکراه یکی را انتخاب کردم که در واقع حق گشت و گزار نیم ساعته ام در مغازه را، به فروشنده داده باشم.

بیشتر اجناس چینی تک و توک ایرانی و گاها از کشورهای دیگر بود (که التبه جیب بنده توان خرید آنها را نداشت)

موقع پرداخت وجه نگاهی به خانم فروشنده انداختم

بنده خدا از زیباییش مایه می گذاشت برای فروش بیشتر . به همسرش که همکارش بود نگاهی کردم پسر جوانی که نمی دانست در این معامله چقدر سود می کند و چقدر زیان. به چشمان مهربان همسرم نگاه کردم که موقع پرداخت وجه در و دیوار مغازه را نگاه می کرد و آن زن بیچاره که از رفتار سنگین همسرم هول شده بود.خواستم فضا را عوض کنم.

با صدای نسبتا بلندی گفتم:

ببخشید آقا شما از کره جنس ندارین؟

مرد فروشنده با کمی تعجب گفت می خواهید کره ای باشه؟

گفتم نه فقط می خواستم بگم اگه از کره جنس وارد می کنین سفارش بدین یک کت داور کره ای هم براتون بیارن خانمتون اینجوری اذیت می شن! (شاید اگر از کره کت وارد کنیم این کت های کره ای غیرت گمشده مردان سرزمینم را با خودشان بیاورند)