فردا روز دختر است

و من امروز به دختران کوچک معصومی می اندیشم که در مقابل تهاجم فرهنگی بی سلاح هستند

نه خانواده نه مدرسه و نه هیچ نهاد مسئولی سلاح ایمان همراه با تعقل را به دست دختران معصوم کشور من نداده است

دختران معصوم کشور من هر روز مورد تهاجم قرار می گیرند با حربه ای جدید و آنچه به تاراح می رود حیا و عفافشان است

یادم می آید از سال های دبیرستان که شلوارهایی مد شده بود که چهار سانتی پایین پاچه اش چاک داشت و یادم می آید از سخنرانی غرای مربی پرورشی مدرسه امان که حتی یک نفر را نتوانست قانع کند که پاچه ی شلوارش را بدوزد مگر وقتی که از ابزار نمره ی انضباط کمک گرفت.

این مد شاید اولیش بود  و آن روز ها فکرش را هم نمی کردیم که روزی شلوار کوتاه به بازار بیاید و بعد آستین مانتو ها کوتاه شود و بعد روسری ها را دور گردن گره بزنیم که خوشگل تر باشد و همین طور برویم جلو تا برسیم به ساپورت

همان ساق شلوار بچه گی هایمان را  که لباس مهمانی بود زا اسمش را با کلاس کرده اند طرح طلایی و پوست ماری ش را زده اند و تبلیغاتش را پر کرده اند در اینترنت و ....

کم کم دارد موجش به شهر کوچک من هم می رسد و من نگرانم

کاش کاری بکنیم و این لباس اندام نما که تمام ظرافت های پاهای خوش تراش دختران شهرم را به دید تمام مردان شهرم می گذارد و آنچه را که خصوصی است عمومی می کند نمی گویم برای فرزندانمان نخریم بلکه به او بیاموزیم که این لباس را کجا و کی بپوشد . شاید این ساده ترین قدم برای نهی از منکر باشد.کاری که اگر زودتر شروع کرده بودیم و جدی تر گرفته بودیم امروز شهر کوچکمان این همه دختر بی سلاح نداشت.